Als medeorganisator was ik aanwezig bij een optreden van de Denker des Vaderlands. Het debat met haar en de zaal werd geleid door een eveneens filosofisch onderlegde collega. Ik probeerde het allemaal een beetje te volgen, maar het zeer geïnteresseerde publiek bleek veel beter in de materie te zitten dan ik. De namen van Heidegger, Lacan, Nietzsche en Weber vlogen door de zaal. Mijn eenvoudige vraag wat een land heeft aan een Denker des Vaderlands en wat we van deze persoon zouden mogen verwachten, hield ik dus maar voor me.
Toch stak ik, door me goed te concentreren, best het een en ander op tijdens deze intellectuele avond. Bijvoorbeeld dat we ons niet hoeven te schamen als we bij het stijgen der jaren andere denkbeelden krijgen dan in onze jeugd, en ook dat we bestaan uit meerdere personen, afhankelijk van de omstandigheden. Zo zijn we echtgenoot van, ouder van, kind van, collega van en vriend van en al die rollen passen ons, maar de ene vervullen we met meer plezier dan de andere.
Opeens kreeg een mevrouw achter in de zaal een lelijke hoestbui. Niemand nam er aanstoot aan, iedereen wachtte rustig af, maar toen bleek het om een hardnekkige hoest te gaan. Zeer regelmatig kwam het storende geblaf terug. Nog steeds reageerde niemand ongeduldig of gepikeerd. Zou dat komen door de filosofie, leidt die tot engelengeduld en bovenaardse liefde voor de medemens? Ik voelde ongeduld in mij opkomen, ik wenste dat die vrouw de zaal verliet, maar hield mijn mond.
Later las ik een goede tip van actrice Anne Wil Blankers (83) om hoestbuien zo min mogelijk storend te laten verlopen. Pak een sjaal of een grote zakdoek, maak daar een prop van en houd die voor de mond in het geval er per se gehoest moet worden. Dat dempt de storende geluiden aanzienlijk, volgens Anne Wil wel zo’n 80 procent. En zij kan het weten, want ze staat al zestig jaar op het toneel.
Dat hoesten in de zaal wel degelijk vervelend is voor acteurs, vertelde ze onlangs in een kranteninterview. “Mensen realiseren zich niet hoeveel last we daarvan hebben. We zitten voortdurend te denken: hoe kan ik mijn volgende zin zo timen dat die niet wegvalt in dat gehoest? Het haalt je er helemaal uit. Bovendien: we staan gewoon mee te slikken met die vieze rochels. Dus ja, kom gerust naar de uitvoering, maar neem een flinke zakdoek mee,” was haar advies.
Misschien is gewoon thuisblijven ook een optie?