Wat niet of nauwelijks ter sprake kwam bij de necrologieën van zangeres/ presentatrice Manuëla Kemp, waren haar talenten als verteller. Eind 2013 interviewde Paul Haenen, in de gedaante van Margreet Dolman, haar. Over Kerstmis: “We hadden vroeger thuis een boom met echte kaarsjes. Stond er een emmer water naast de tafel. Soms kreeg je emmerwacht en dan kon je dus niet eten. Er werd de hele tijd gekeken of er geen takje vlam vatte. Mijn vader had een heel irrigatiesysteem aangelegd vanaf de kraan in de keuken. Dat was niet zo leuk. We hadden die kerstboom beter in de douchecel kunnen zetten.”
“En mijn moeder kon niet koken, dus was het ook niet lekker. Het was nooit lekker, nooit. Een hap postelein uit het water op je bord. Wij waren ook een beetje van onbespoten, onbemest, biologisch dynamisch, catabolisch eten, en dat was toen niet zo goed. Vieze spullen. Brandnetelsoep, volgens mij moet je die zes uur koken, maar dat deed mijn moeder in een half uurtje, het prikte gewoon in je mond. Helemaal niet leuk. Ze was ook niet zo aardig. Gek hè?”
Haenen kreeg in dat gesprek ook een primeurtje. Samen met haar partner Tjerk Lammers en in samenwerking met een fabriek in Costa Rica ging ze Manuela’s Hot Sauces in de markt zetten. “Een heel hete en een wat mildere, dat kan je afmeten op de schaal van Scofile: paprika staat op nul en het kan tot een paar miljoen gaan.” Ze had er verstand van.
“Ik ben nu met de etiketten bezig, Henk Schiffmacher heeft een heel mooi poppetje voor me getekend, met peperjurkje en zo’n groen kroontje op haar hoofd zodat het op een pepertje lijkt. Heel leuk. Verschepen we naar Rotterdam en met de samples ga ik dan langs restaurants.”
Het duurde een paar jaar, maar op 16 september 2016 werd de sauslijn feestelijk geïntroduceerd. De Telegraaf kopte: ‘Manuëla Kemp heter dan ooit’ en de Volkskrant gaf de sausjes een acht, niet mis. Een succes werd het uiteindelijk toch niet. De supermarkten namen het aanvankelijk wel op in hun assortiment, en met recht vonden Kemp en Lammers dat op zich al een hele prestatie. “We hebben nu nog een klein doosje over.”
In 1994 had ze tegen het Limburgs Dagblad gezegd dat ze het helemaal had gehad met zingen, de radio negeerde haar. Maar daar kwam zowaar in 2000 haar cd Slapeloze nachten, waarvan een track, Kom hier, het jaar daarop als single werd geperst. Een beeldschoon nummer, geschreven door Jack Poels (Rowwen Hèze): ‘Leg neer die trots, liefste, je bent niet laf, kom van je sokkel, af, kom hier. Kom hier en blijf en ik vertel je hoe, kom naar beneden toe, kom hier.’ En daarbij die slepende accordeon van Poels’ collega, componist Tren van Enckevort. Dat nummer werd regelmatig door Hilversum gedraaid, maar het hielp niet. Raadselachtig.
Manuëla Kemp moet een enig mens zijn geweest. Vast leuker dan haar moeder.