Het is grappig: een tijdje terug deed rechts Nederland nog net alsof D66 een linkse partij was, waarvoor het bovendien uitkijken was. En nu is het de beurt aan de aanstaande fusiepartij GroenLinks/PvdA. Vooral het GroenLinkse smaldeel ligt onder vuur en wordt door de criticasters te rechterzijde als breekijzer gebruikt om een beetje extra te stoken in een toch al niet a priori gelukkig huwelijk.
Allerlei framepjes worden uit de kast gehaald: GroenLinks zit tjokvol enge activisten, Hamasvriendjes, klimaatgekkies. En zelfs ‘communisten’ duikt ineens weer als scheldwoord op. Alsof Jesse Klaver ooit één letter Marx heeft gelezen. De gemiddelde GroenLinkser denkt bij ‘dialectisch materialisme’ aan iemand die in het plat Limburgs of Twents alleen maar met geld en dure spullen bezig is.
En een beetje gek is het ook wel, die obsessie met GroenLinks: een béétje integere racist of zichzelf respecterende xenofoob zweeft toch niet tussen een keuze voor PVV of VVD versus GroenLinks? De echte reden voor dit gestook is natuurlijk, zoals overigens steeds bij rechts: angst. In dit geval: angst dat de nieuwe linkse partij weleens groter zou kunnen worden dan zij. Daar komt dus al dat onnavolgbare ge-yesilgus vandaan. Er zou eens een politiek-psycholoog onderzoek moeten doen naar de ratio (indien aanwezig) achter de publieke uitlatingen van Dilan Yeşilgöz en het geschuimbek in overdrive van Geert Wilders,
die zich ook al druk maakt over een partijfusie waaraan hij niet één stem gaat verliezen van al die weglopende kiezers. (Als ik me trouwens ook even ongevraagd met die fusie mag bemoeien: ik had, net zoals GroenLinks het destijds bij zijn eigen fusie deed, gekozen voor een nieuwe partijleider die niet betrokken was bij een van de beoogde partners – maar da’s een ander verhaal.)
En nu was er dan die ‘motie-Piri’ waarover iedereen en z’n rechtse oma boos waren. Nou zal ik niet beweren dat dit politiek-strategisch een uiterst doordachte zet op de juiste tijd en plaats was. Maar dat dit door een democratisch gekozen parlementslid in de Tweede Kamer ter stemming ingebrachte voorstel genomineerd zou worden voor de extreemrechtse Schuimbekbokaal 2025, had ik niet voorzien. GeenStijl maakte zelfs een wall of shame door op Twitter alle namen te noemen van Kamerleden die vóór de motie-Piri hadden gestemd – een wat overbodige exercitie voor iets dat je in exact 4,34 seconden zelf zou kunnen opzoeken.
Anderzijds ook wel weer praktisch als richtlijn: het maakt ineens je opties bij electorale
keuzestress wat makkelijker. Als je straks wilt stemmen op een partij die niet klakkeloos meegaat in oorlogshitserij, kritiekloze wapenzucht en martiale grootspraak, dan moet je bij een van de volgende clubs zijn: PvdA/GL, SP, PvdD of Denk.
Weten we dat ook weer.