Drie festivals en vier jazzpodia trekken de persaccreditatie in voor medewerkers van het online magazine Jazzenzo. ‘Het doelbewust kleineren van mensen vinden wij ongepast.’
Mag een journalist zich laatdunkend uitlaten over een sector die hem verwent met gratis kaartjes voor concerten en andere evenementen? “Zeker, dat recht heeft hij,” vindt Theo van den Hoek, die in 1977 als rechterhand van organisator Paul Acket aantrad bij het North Sea Jazz Festival. Van 1993 tot zijn pensionering in 2005 was Van den Hoek algemeen directeur van het grootste jazzfestival van Europa. Hij zegt: “De vrijheid van meningsuiting staat voorop. Een journalist boycotten omdat hij iets heeft gezegd of geschreven waar je het niet mee eens bent, druist in tegen mijn principes. Bij het North Sea reageerden we wel eens knorrig op een negatieve recensie, maar we troffen geen sancties. Het is voorgekomen dat Acket een journalist uitnodigde die onzin had geschreven. Dan voerden ze een pittig gesprek, dronken een glas en gingen met een handdruk uit elkaar.”
De opvolger van Van den Hoek denkt daar anders over. Cyriel Pluimakers, drijvende kracht achter de site www.jazzenzo.nl, kan dit jaar fluiten naar de perspas die hem verzekert van onbetaalde toegang tot de 150 optredens tijdens het driedaagse North Sea. Ook bij festivals Music Meeting en November Music en de jazzpodia Bimhuis in Amsterdam, Lantaren Venster in Rotterdam, TivoliVredenburg in Utrecht en Paradox in Tilburg worden niet langer persplaatsen voor Pluimakers en de vier andere vaste medewerkers van jazzenzo.nl gereserveerd.
Per mail werd hoofdredacteur Erno Elsinga van het online magazine over de maatregel geïnformeerd: ‘Het doelbewust kleineren van mensen en het op de persoon spelen vinden wij ongepast en doet onze geliefde jazzsector allesbehalve goed. Specifieke personen en organisaties worden in publicaties regelmatig aangevallen op een wijze die niets met de inhoud heeft te maken.’
Druppel die de onvrede deed overlopen, was een kritische column van Pluimakers onder de kop: ‘Vijftig jaar Bimhuis, maar is er wel reden voor een feestje?’ Volgens de auteur komen vertegenwoordigers van de impro-scene nauwelijks nog aan bod bij het jubilerende muziekcentrum. ‘Alles staat in het teken van jong en fris, trendy marketing voert de boventoon.’ Programmeur Frank van Berkel zou ‘gemarteld worden door angsten’ dat hij te weinig publiek op de been brengt: ‘Als een bang konijn kijkt hij je op zijn Facebookpagina aan. […] Als een Sancho Pancha luistert hij naar de grillen van directeur Mijke Loeven. […] Sinds haar stijging op de culturele ladder is haar dictie steeds koninklijker geworden.’ Et cetera. Grappig bedoeld, maar het management kon er niet om lachen.
Elsinga begon jazzenzo.nl in 2005. Het verdienmodel ligt sinds vier jaar stil doordat platenmaatschappijen, podia en festivals niet meer adverteren. Iedereen werkt gratis mee aan de site en betaalt onkosten uit eigen zak. De enige beloning bestond uit een kaartje voor het jazzconcert waarover geschreven werd, maar die compensatie is nu dus weggevallen. ‘Met de boycot is Jazzenzo.nl het zoveelste slachtoffer van de cancelcultuur die door Nederland raast,’ meldt de hoofdredacteur op de site. De persvrijheid wordt volgens hem aan banden gelegd, podia en festivals gaan de kritische grens van artikelen bepalen. Hij denkt na over het bestaansrecht van zijn digitale magazine.
Toch jammer dat Acket niet meer leeft. Die zou het geschil hebben opgelost met een pittig gesprek, een glaasje en een handdruk.