Het is een zonnige zomerochtend. We hebben samen boodschappen gedaan. Ik wees aan wat we nodig hadden, kleindochter Maria wierp de spullen met een hemelse zwaai in het mandje dat we door de gangpaden van Albert Heijn achter ons aan trokken. Bij de bakker zijn we ook al geweest, met het vaste kopje koffie voor opa, en blieft de kleine een bolletje? Jazeker, het moet zelfs, en als de bakker dat soms vergeet, blijft ze net zo lang verdrietig naar de baksels in de glazen toonbank staren tot het muntje valt en de vraag alsnog komt.
Daarna lopen we terug naar huis. Maria voor me in de buggy, ik zie alleen wat plukjes haar en af en toe een vingertje wanneer ze iets aanwijst. Zoals de kleine gansjes. Een week geleden nog pluizige bolletjes onder de vleugels van mama gans in het riet, nu al met schommelkontjes en kop in de wolken op parade door de berm, papa gans voorop. Een spoor groengele hoopjes ganzenpoep markeert het afgelegde traject. Ik zie het vingertje van Maria ze één voor één aanwijzen.
Ze zegt ook dingen, maar het duurt even voor ik het versta. Op een volume dat eerder voor haarzelf is bedoeld, hoor ik haar de wereld om haar heen in kaart brengen. “Maria, opa, bus, kinderwagen, auto, nog auto, andere auto…”
Ze zit er tijdens haar waarnemingen rustig bij in haar koepeltje. Ik zie tenminste geen vingertje of plukje haar meer naar buiten steken.
Als we verder lopen, hoor ik haar toon veranderen van conversatie naar half praten, half zingen. “Andere autoooo… trammmm… de blauw met wiiitte…” En in die beetje gregoriaanse toonzetting breidt ze ook opeens haar repertoire uit, van observaties in de fysieke wereld naar haar lessen uit de sociale. “Altijd samen oversteken… Maria kan het zélf… echt wel… kijken mag, maar niet aanzitten…” Om uit te monden in een op zachte zang gezette conclusie. “Zo doen we dat… zo doen we dat… zo doen we dat…”
Nog steeds kijk ik naar de achterkant van een buggy. Maria zelf hoor ik alleen maar. Duidelijk zingend nu. “Zo doen we dat… zo doen we dat…”
“Zo doen we dat…,” val ik voorzichtig in.