Of de aartsvader van de practical jokes, de glimmende munt op straat, aan een dun draadje met wat zand erover, het programma Poets ooit heeft gehaald, weet ik niet. Ik was de opvolger van Cherry Duyns als aangever van dat programma, maar de leukste scènes ontstonden met medewerking van een Amsterdamse bokser/barkeeper uit café De Spaanse Gevel: Harko Kokmeijer. Harko was geboren voor het programma. Op weg naar de opname begon hij al winkels binnen te lopen en mensen belachelijke vragen te stellen. Ik denk dat hij zich op die manier opwarmde.
De beste scènes waren die waarin ik met hem samenwerkte, maar in zijn eentje wist hij ook te scoren. Neem bijvoorbeeld de opname bij de Bosbaan in het Amsterdamse Bos. Harko klampte een nietsvermoedende wandelaar aan: hij was bokser, maar er moest nog bijna een kilo gewicht af om in de juiste categorie te kunnen starten. Of de voetganger even op zijn rug wilde gaan zitten, dan zou hij er op een drafje vandoor gaan en dan vlogen de grammen eraf. En ja hoor: de man ging op Harko’s rug zitten, Harko klemde diens benen onder zijn armen en zo holde hij weg. Wij konden horen wat Harko en de man zeiden, want in de handdoek om zijn nek zaten een microfoon en zendertje verstopt. Na tien minuten wilde de wandelaar stoppen. Nee, riep Harko, we moeten nog even door, het gaat juist zo goed. Na enige tijd wilde de man er echt af. Nee, we zijn er bijna. Nog even doorzetten! Dit ging nog even door: Harko met een steeds harder schreeuwende man op z’n rug.
Cherry Duyns schaamde zich een beetje voor het programma. Toen we hemzelf in Laren fopten, waarbij ik met een zogenaamde arm in gips met mijn vrije andere hand poffertjes van zijn bordje pikte, weigerde hij het formulier te tekenen dat elk slachtoffer moet invullen voordat een fragment mocht worden uitgezonden.
Ditzelfde gebeurde met de eerste mevrouw die verstomd toekeek toen ik in een slagerij in de P.C. Hooftstraat (er waren toen nog geen modewinkels in die straat) een goudvis uit een kom opat, geld op de toonbank legde en de winkel verliet. Althans: die indruk maakte, ik verorberde eigenlijk een worteltje. De mevrouw had een prachtige schrikreactie, maar weigerde voor uitzending te tekenen, zodat we wat latere mevrouwen moesten uitzenden. We zijn nog met bloemen bij dame één langs geweest, maar nee, onder geen beding wilde ze het op televisie hebben.
Voor een aflevering bij de Spido-rondvaart in Rotterdam zaten Harko en ik in douane-uniform, zonder pet, aan een bureautafel met een losse telefoon erop naast de loopplank van de rederij. We vroegen de terugkerende toeristen of ze nog wat aan te geven hadden, want ja, het is daar douanegebied, nietwaar? Een leraar met een schoolklas vroeg ons op te schieten: de bus wacht. Harko fronste. Heeft u haast of zo? Voor hetzelfde geld gaan we rustig even naar de Sectie, en dan gaat het echt lang duren.
We vervolgden onze onderlinge conversatie. Harko: “Toch belachelijk gisterenavond: acht tompoucen!” “Ja,” zei ik, “je weet dat Rudolf onder de plak zit, dus zij kan gewoon doen wat ze wil.”
“Heren, de bus wacht,” zei de leraar.
Harko: “Nou, als ze denken dat ik meebetaal, kunnen ze erg lang wachten.” (Tegen de leraar): “Legt u alles wat u in uw zak heeft op tafel, ja.” (Tegen mij): “En ik hou helemaal niet van tompoucen.” (Tegen de leraar): “Is dit alles? Ja. Bergt u het maar weer op. Voortaan geduldig zijn.”
Even later vroeg Harko de passagiers de veters uit hun schoenen te halen. De vrouw van een oude Oostenrijker: “Mein Man ist Haubtkommisar.” En waarom die veters, wilde ze weten. “Wegen Drogen,” zei Harko. “Ach natürlich,” zei de vrouw.
Iemand vroeg nog hoe we de veters herkenden (men kreeg een wit papier met een klein stempeltje van de Spido als reçu). “Iedereen herkent zijn eigen veters,” zei Harko, terwijl hij een te kort touwtje voor noodhulp uitreikte.
Harko is een van de vele mensen die ik uit het oog verloren ben, maar nu schrijf ik tenminste over hem.