Een juichende menigte vergezelde eind mei de nieuwe burgemeester van Genua, Silvia Salis, door de straten van het historische centrum naar het stadhuis. Met het zingen van het beroemde partizanenlied Bella Ciao (morta per la liberta) trok men naar binnen. Na acht jaar rechts bewind bracht Salis ‘eindelijk wat frisse lucht’ met de terugkeer van centrumlinks in de havenstad.
Voor Silvia Salis werd met haar burgemeesterschap een kinderdroom werkelijkheid. De 39-jarige voormalige olympisch kampioene kogelslingeren wist de Italiaanse ‘ziekte van links’ – verdeeldheid en gebrek aan leiderschap – effectief te genezen. Salis slaagde in iets wat tot een paar maanden geleden voor onmogelijk werd gehouden: uit de elkaar fel bestrijdende partijen smeedde zij een zeer brede centrumlinkse coalitie. En zij bleef tijdens de campagne hameren op de eenheid van de coalitie. “De sport heeft me geleerd dat een goede coach niets is zonder een goed voorbereid, competent en gemotiveerd team,” aldus Salis. Sommigen bij centrumlinks zien in de stoere en ambitieuze politica het begin van een nieuw tijdperk, een omslag in de politiek. Zowel voor- als tegenstanders zijn het erover eens dat Salis overal kan slagen, ook in Rome. Haar overwinning wordt dan ook beschouwd als een nederlaag voor premier Giorgia Meloni.
Haar vastberaden en energieke optreden vormde een schild tegen de kritiek van rechts, want gemakkelijk was de verkiezingsstrijd niet. Het verwijt dat zij geen enkele politieke ervaring had, pareerde Salis nog eenvoudig met: ervaring in wanbeheer en slechte politiek? Ook de ‘vuilnisbakjournalistiek’ kreeg geen vat op haar. Salis’ buurt werd uitgekamd, buren en winkeliers werden uitgehoord over haar gedrag, drones bespioneerden haar, beschuldigingen over het illegaal bouwen van een garage, seksisme (‘Ze is schattig, maar verkiezingen zijn geen schoonheidswedstrijd’): de lijst van aanvallen is lang, maar haar populariteit leek alleen maar te stijgen. Ten einde raad lekte een gemeenteraadslid een politiedossier aan een krant met de – naar later bleek onjuiste – beschuldiging dat Salis een ongeluk had veroorzaakt na het rijden door rood licht. Salis wist ook dit in haar voordeel om te buigen. De geruchten en roddels verdwenen in het achtergrondgeruis.
De ontwikkelingen in Genua werden op de voet gevolgd door Rome. Dat opnieuw een grote stad in de handen van centrumlinks zou vallen, was nog niet de grootste zorg voor de zittende regering van Meloni. Al stuurde zij haar vicepremier Matteo Salvini (Lega Nord) aan het einde van de campagne naar Genua om de rechtse kiezers over de streep te trekken. Ook oud-premier Giuseppe Conte (Vijfsterren Beweging) mengde zich in de strijd, maar dan om Salis te ondersteunen.
De potentiële toekomst van Silvia Salis in de landelijke politiek was al langer onderwerp van gesprek. In Genua ontpopte zij zich als directe tegenstander van Giorgia Meloni. In een interview met Vanity Fair (30 juli) voedde zij de geruchten met de uitspraak: “Het spreekt voor zich dat we het glazen plafond hebben doorbroken als we een vrouwelijke premier en een vrouwelijke oppositieleider hebben.” Maar in hetzelfde interview weigert Salis in te gaan op haar toekomst. “Ik ben net iets meer dan veertig dagen burgemeester,” antwoordde ze. “Nu werk ik voor Genua. Het is een zeer veeleisende leerschool en al mijn energie moet daarop gericht zijn. Over vijf jaar zullen we zien. Ik begrijp echter dat er een leiderschapsprobleem is waar links en het progressieve kamp aan moeten werken, (…) maar we moeten dit kwaad overwinnen en iemand vinden die kan winnen en die ze als leider kunnen erkennen.”
Wie zij daarbij in gedachten heeft, zegt ze niet, maar van Silvia Salis zullen we vaker horen.