Maandag 6 oktober werden de luisteraars van het NOS Radio 1 Journaal verrast met het Israëlische volkslied. Op verzoek van SGP-lijsttrekker Chr. Stoffer, te gast in de aanloop van de verkiezingen, werd een stukje uit Hatikwa gedraaid. Net als bij de ChristenUnie bestaat er bij de SGP geen twijfel in de oorlog tussen Israël en Hamas, beide staan vol achter de Israëliërs. De joden zijn het door God uitverkoren volk. Zij zijn de stam van de religieuze boom waarvan de Nederlandse protestanten een zijtak vormen. Er bestaat een sterke geestelijke verwantschap tussen de Nederlandse christenen en de joden in Israël. Dat is het beeld dat Stoffer en voormalig CU-leider Gert Jan Seegers graag in de media uitdragen.
Maar op de kansel in de kerken bleef het stil na de brute terreurdaad van Hamas, 7 oktober. Menig predikant beperkte zich tot een gebed; zich uitspreken in het conflict is zich op glad ijs begeven. Nog steeds is er steun voor de joden, maar er wordt een opmerkelijke kentering zichtbaar. Half oktober lanceerde een groep theologen het manifest ‘Stop de genocide in Gaza’, een protest tegen het excessieve geweld tegen de Palestijnse burgers. De theologen ontmoetten veel instemming. Dat het conflict niet meer uitsluitend gezien wordt als een religieus conflict, draagt bij aan de verandering. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen het uitverkoren volk en de politiek van de staat Israël. En ook Palestijnse christenen zijn het slachtoffer in deze oorlog.
Chr. Stoffer
Uit onderzoek blijkt dat steeds meer predikanten kritisch staan tegenover Israël en sympathie opvatten voor de Palestijnse zaak. Terughoudendheid in de preek voorkomt verdere polarisatie, maar kan de groeiende tegenstelling als gevolg van de oorlog in het Midden-Oosten niet maskeren. Van de zo vurig door Stoffer en Seegers gewenste eenheid van de christenen blijft, ook in hun eigen rechtervleugel, in de praktijk weinig over. Het ongemak neemt met de bombardementen toe.
Kunnen de kerken nog om de hete brij heen draaien, bij het Nederlands Dagblad met de dagelijkse rapportages is dit niet mogelijk. Ondanks, of dankzij, de afgewogen berichtgeving over het conflict kwam het onder vuur van de abonnees te liggen. De ene dag schreef de krant over een Israëlische familie die zwaar getroffen werd door de Hamasaanval, de andere dag over een Palestijn die stierf bij een raketaanval van Israël. ‘Wij kunnen uw pro-Palestijnse berichtgeving niet meer verdragen,’ liet een lezer weten. En hij was niet de enige, al kwamen er evenzoveel steunverklaringen bij de redactie binnen. Toch zag de krant zich genoodzaakt een verantwoording te schrijven onder de kop: ‘Schrijven over de Palestijnen maakt ons niet anti-Israël.’ De krant staat voor genuanceerde berichtgeving, aan beide kanten vallen vele slachtoffers. ‘We zouden geen knip voor onze neus waard zijn als we wegkijken van het leed van die gewone burgers.’