“Vechten voor Israël en toch worden gediscrimineerd!” Dat is de luidruchtige verontwaardigde pijn van Druzenleider sheikh Mowafaq Tarif. Soldaten uit zijn kleine, slechts 120.000 tellende gemeenschap in Israël sneuvelen in de eerste rijen van het aanvallende Israëlische leger in de strook van Gaza tegen Hamas.
Onder hen zijn hoge officieren. Luitenant-kolonel Salman Habaka, commandant van de 53ste tankbrigade, wordt in Israël geëerd als een held die zijn leven gaf voor Israël. Voor sheikh Mowafaq Tarif was diens dood aanleiding van premier Benjamin Netanyahu te eisen de nationwet in te trekken, waarin staat dat Israël exclusief het land van de joden is. De Druzen voelen zich daardoor uitgesloten van de Israëlische samenleving. Wel vechten voor Israël, maar toch volgens deze wet tweederangs burgers – voor de Druzen is dat onaanvaardbaar. Het is een van de redenen waarom steeds meer jonge Druzen zich aan de dienstplicht onttrekken.
Tijdens een persconferentie onlangs wees een Israëlische verslaggever premier Netanyahu erop dat de Druzen in het Israëlische leger deze ongelijkheid niet langer accepteren. “Wilt u de nationwet intrekken?” drong de verslaggever aan. Netanyahu antwoordde via een omweg. “We zullen alles voor de Druzen doen,” zei hij. Maar hij liet opzettelijk en weloverwogen na ook maar iets te zeggen over de discriminerende wet. Netanyahu zou anders in ernstige moeilijkheden komen met zijn ultrarechtse zionistische regeringspartners, die om godsdienstige reden met succes op het aanvaarden van de nationwet door de Knesset hebben aangedrongen.
Voor de extreem nationalistisch zionistische ministers Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvrir is Israël, inclusief Judea en Samaria, en zelfs de strook van Gaza, exclusief joods erfgoed. Deze bewindslieden en anderen zouden niets liever zien dan dat Israël alle Palestijnen uit Gaza verdrijft en daar weer nederzettingen sticht. Zij belijden een messiaans zionisme dat zich ook richt tegen de Palestijnse bevolking op de westelijke oever van de Jordaan, Judea en Samaria. Daar worden Palestijnen en bedoeïnen door gewapende kolonisten uit hun woonplaatsen verdreven. De Israëlische emotie na de door Hamas aangerichte massamoord in het zuiden van Israël op 7 oktober is een rookgordijn waarachter extreme kolonisten zich verschuilen om hun gang te kunnen gaan.
De aandacht van Netanyahu ligt op het voeren van een oorlog die hij naar zijn zeggen zal en moet winnen. Waarom zou hij dan zijn coalitie met extreem religieuze, nationalistische zionisten in gevaar brengen door hun een democratisch lesje te geven? Hij gelooft bovendien zelf ook in de zionistische juistheid van de discriminerende nationwet.