In de groente- en fruitwinkel waar ik voor 7 oktober inkopen deed, staat nu een geblondeerde vrouw achter de toonbank. “Waar is mijn Arabier, die aardige kerel?” vroeg ik haar. “Die komt niet meer. Mag niet. Hij woont in een dorp op de westelijke oever van de Jordaan. Daarom mag hij Israël niet meer in. En dus is dit nu mijn winkel.”
Ik ben nu een paar dagen in Israël, in de heksenketel van emoties in een diep verdeeld land, zonder uitzicht op rustige dagen en nachten in de eindeloze oorlog tegen Hamas, Hezbollah en Palestijns verzet op de Westoever.
De door premier Benjamin Netanyahu beloofde totale overwinning op Hamas en de bevrijding van nog levende gijzelaars in de tunnels van Gaza verdampen aan de horizon. Ouders en familieleden van de gijzelaars zijn radeloos. Ze hebben ermee ingestemd dat tv-stations weerzinwekkende beelden uitzonden van de Hamasoverval op 7 oktober op kibboetsen in het zuiden van Israël. Voor het eerst zagen de Israëli’s hoe Hamasterroristen gevangengenomen soldatenmeisjes vernederden, mishandelden en, aan de bloedvlekken te zien, ook verkrachtten.
Deze beelden, opgenomen door terroristen van Hamas, werden getoond op de avond dat Netanyahu had kunnen beslissen alsnog een poging te doen tot een uitwisselingsovereenkomst met Hamas te komen. Onder druk van de wanhopige ouders en familieleden, en misschien beïnvloed door die verschrikkelijke beelden, zou Israël de voorwaarden voor een deal hebben bijgesteld. De kloof tussen de partijen blijft groot, en het onderhandelen wordt bemoeilijkt doordat Egypte en Qatar zich kennelijk als bemiddelaars hebben teruggetrokken, vanwege de groter wordende militaire operatie in Rafah, in het zuiden van Gaza.
Tegen deze achtergrond staat de rechtmatigheid van Israëls oorlog tegen Hamas en de manier waarop die wordt gevoerd, met naar schatting meer dan dertigduizend Palestijnse doden, onder toenemende internationale druk. Een golf van voor Israël vernederend nieuws overrompelde recentelijk de zionistische staat. Karin Khan, de aanklager van het Internationale Strafhof in Den Haag, heeft Netanyahu en Hamasleider Yahua Sinwar in één adem bestempeld als oorlogsmisdadigers.
Netanyahu en zijn ministers hebben antisemitisme als motief voor deze beslissing in stelling gebracht tegen Khan. Yisraël Katz, de minister van Buitenlandse Zaken, haalde de kruistochten, Hitler en chronisch Europees antisemitisme van stal als historisch bewijsmateriaal dat Karin Khan geen zuivere motieven kan hebben om Netanyahu als oorlogsmisdadiger zwart te maken.
Nauwelijks bekomen van Khans blikseminslag werd Jeruzalem overrompeld door het kennelijk collectief genomen besluit van Ierland, Noorwegen en Spanje om Palestina te erkennen als volwaardig lid van de VN. Meer landen staan in de rij. Duidelijker kan niet worden gedemonstreerd dat Israëls internationale positie zich in een kritieke fase bevindt. Bovendien houdt de Amerikaanse president Joe Biden vast aan de stichting van een Palestijnse staat naast Israël.
Netanyahu heeft de dwingende raad van Biden af te zien van een harde militaire actie in Rafah genegeerd. Dat heeft geleid tot de versnelde erosie van Israëls positie op het wereldtoneel. Biden en andere westerse leiders waarschuwden dat een aanval op Rafah het aantal Palestijnse doden tot onaanvaardbare proporties zou opvoeren.