Vorige week waren mijn vrouw en ik weer even in Spanje en dan drinken we ook altijd een glaasje met Ari, een landbouwdeskundige uit Israël die in Andalusië raad komt geven aan de plaatselijke boeren. Hij verblijft dus veel in die enorme kassen van wit plastic en weet wat er onder de bevolking leeft. Interessant? Nou nee, dat niet. Maar hij heeft zo weinig vrienden om een praatje mee te maken, dat het min of meer onze mensenplicht is om koffie met hem te drinken als we er weer eens zijn.
Welnu, het ging – op ons initiatief – dit keer over de opdracht van het Internationaal Strafhof om premier Benjamin Netanyahu en zijn ex-minister van Defensie gevangen te nemen als zij zich mochten vertonen in een land dat bij het Strafhof is aangesloten, zoals bijvoorbeeld Nederland. Mijn vrouw en ik willen het gesprek een beetje kalm beginnen, dus we openen met de vraag hoe Ari denkt over de beschuldiging van volkerenmoord. Ari antwoordt dat hij nul sympathie heeft voor Arabieren en dat ze wat hem betreft allemaal weggevaagd mogen worden.
Ehhh, ja. Pauze. Ander onderwerp. In mijn hoofd ploepen in rap tempo onderwerpen op die vermeden moeten worden, zoals de vraag of Ari ook adviezen geeft aan wat ze hier kolonisten noemen, Israëlische boeren die land hebben ingepikt op de Westoever. Gaan we het niet over hebben. Om beurten aaien mijn vrouw en ik Ari’s hond Motek, volgens Ari het Hebreeuwse woord voor schatje. In mijn hoofd flitsen gespreksonderwerpen voorbij, het ene nog gevaarlijker dan het andere. Bijvoorbeeld: er zijn aanwijzingen dat Israëlische autoriteiten lang van tevoren wisten van de plannen van Hamas. Uit Egypte en uit de VS zouden ruim voor 7 oktober vorig jaar gedetailleerde waarschuwingen zijn ontvangen. En beveiliging zou dus opzettelijk zijn nagelaten. Waarom? Om op die manier een oorlog met Hamas te laten ontstaan? Een vreselijke beschuldiging. Ongeschikt als gespreksonderwerp.
Sorry, maar er bestaat dus zoiets als onvermijdelijke loyaliteit: een hele zwerm van mijn familieleden heeft zich in Israël gevestigd of is inmiddels daar geboren. Om maar iets te noemen: ik heb een tankcommandant onder de nakomelingen van mijn nakomelingen.
Ari blieft wel een stukje appeltaart, maar dan zonder slagroom.