Gi-ga-groen

De Kinderboekenweek werd groots aangekondigd. In de speciale app van school stonden drie uitroeptekens achter het nieuwsbericht. Morgen was het zover. En aangezien het thema ‘gi-ga-groen’ was, mochten alle kinderen in groene kleding naar school. Bovendien werd er gezamenlijk geopend met een dans op het schoolplein.
Die middag schalde Kinderen voor Kinderen door onze woonkamer. Terwijl onze dochters ademloos keken naar de dansende en zingende kinderen, moest ik denken aan mijn vader. Zodra die vroeger het Gooise kinderkoor hoorde, begon hij overdreven hard de ‘r’ na te doen. Voortdurend, totdat ik het geluid uitzette. 
Nu werd er gezongen over het spelen in de natuur. Onze dochters sprongen, klapten in hun handen en draaiden rondjes. De jongste deed dat voortdurend net niet op de maat. Ik keek naar haar houterige bewegingen en vervolgens naar de vloeiende motoriek van haar iets grotere zus. Ongemerkt gaat alles voorbij. 
De volgende ochtend werd in de bakfiets luid ‘gi-ga-groen’ gezongen. Mijn oudste legde nog eens uit aan haar zusje waar ze straks moest staan. “De kleuters staan vooraan.” De kleinste knikte. Ze zat pas net een paar weken in groep 1. 
Bij het hoofdgebouw op het schoolplein stond een groot beeldscherm. Daar verzamelden zich grote groepen kinderen. De oudste rende vrolijk naar haar vriendinnen. 
Bij de kleuterklassen zat de sfeer er duidelijk minder goed in. Dertig beteuterde groene kleuters stonden rondom juffrouw Jacqueline. Een paar waren aan het huilen. De juf probeerde ze te sussen. Ze gebaarde naar de ouders alvast vooruit te lopen. “De ochtend loopt gewoon een beetje anders dan anders, daar komt het door. Kom maar kindjes. We gaan zingen! Weten jullie nog?” En nog eens wuifde ze ons naar voren. Ouders moesten het goede voorbeeld geven. 
Eenmaal vooraan zag ik dat de groep kleuters nog niet eens halverwege het plein was. Door een megafoon brulde de juf van onze oudste dat we gingen beginnen. De ouders van de kleuters keken ongerust naar hun kroost. De eerste klanken van Kinderen voor Kinderen schalden al door de speakers. Een moeder ging naar de megafoonjuf. “De kleuters zijn er nog niet.” De juf haalde haar schouders op. “Half negen is half negen.”De coupletten regen zich aaneen. En bij elk refrein keek ik naar juf Jacqueline, die geen meter op leek te schieten. Kleuters huilden, hadden losse schoenveters of een snottebel. Onze oudste danste dapper mee, maar geen juf of meester deed het voor. En dus keken we naar een democratisch geheel van klappen, springen en draaien. Ieder kind in zijn eigen tempo. Toen de laatste klanken klonken, arriveerden de kleuters vooraan. Juf Jacqueline stak haar armen in een vragende beweging omhoog. “We zijn al klaar,” riep de megafoon. Jacqueline schudde haar hoofd. Onze jongste viel. De Kinderboekenweek was begonnen.