Ik word het kritiseren van Schoof & co een beetje zat. En ik ben niet de enige; een journalist noemt het schrijven van politieke commentaren op dit moment schieten op een ambulance. Hoed af voor de vondst.
Maar misschien moeten u en ik nu een stap achteruit doen. Wij nemen plaats aan de bar van een volkscafé in Amsterdam en we gaan onbescheiden zitten luisteren. Waar gaat het gesprek over? Het gaat over een kerel met een pruik, bij nader toehoren: de minister van Asiel, Marjolein Faber. Ze heeft gezegd, zo beweert een van de barzitters, dat ze als minister de wens gaat uitvoeren van de mensen die op haar gestemd hebben, en die wonen hier om de hoek en niet in Verweggistan.
Vervolgens gaat het gesprek over premier Dick Schoof, die twee vingers moet opsteken als hij moet plassen en drie als hij moet poepen, want de baas die alles in de gaten houdt, zit zelf niet in de regering. “Dat is zó goed uitgevonden van Geert, hij heeft iedereen aan een touwtje en hij kan zelf niet weggestuurd worden. Want dan krijg je verkiezingen en die gaat hij winnen, en van die andere partijen zit niemand te wachten op een kabinet met alleen maar types zoals Faber.”
Voilà.
Dit is wat dit kabinet voor elkaar heeft gekregen en wat het onderscheidt van alle kabinetten hiervoor, tot aan vadertje Drees van de Algemene Ouderdoms Wet, namelijk dat gewone mensen écht geïnteresseerd zijn in wat er in Den Haag gebeurt. De media helpen een handje door het politieke proces gedramatiseerd weer te geven. Dagblad Trouw, 20 december, zomaar een voorbeeld, de hele voorpagina: ‘Faber drijft oppositie tot wanhoop met solistische werkwijze.’
“Weet je waar die Faber voor moet uitkijken?” zegt een barzitter. “Dat is voor de VVD, want die is pisnijdig dat die Faber nu alles doet wat Rutte had moeten doen, maar die was even met heel iets anders bezig.” Kritiek op Mark Rutte, zo blijkt vervolgens, valt niet goed in dit gezelschap. Een van de aanwezigen vouwt een krant open. Einde van het gesprek.