In het Vispaleis van onze favoriete badplaats wordt de lekkerste haring van West-Europa verkocht, daarover is wat mij betreft, Amsterdammer, dus een kenner, geen discussie mogelijk. En bestellen is een feest:
– ‘1 haring meenemen, met een beetje zuur.’
– ‘1 haring.’
– ‘1 haring.’
– ‘Met zuur.’
– ‘Met zuur.’
– ‘Zonder uitjes?’
– ‘Met zuur, zonder uitjes.’
– ‘Meenemen?’
– ‘1 haring meenemen, met zuur, zonder uitjes.’
– ‘Dat is dan twee euro vijftig.’
Waarna je een vliegend schoteltje meekrijgt, waarmee je op het terras plaats neemt om daar te wachten tot het begint te wiebelen en te piepen ten teken dat je haring, met zuur en zonder uitjes, klaar is en in een papieren tasje op de balie op je staat te wachten.
Op het terras kijk ik naar de kinderen, naar het piepkleine meisje dat op een piepklein fietsje als een razende over het plein rijdt, naar het meisje dat in haar rugzak een molentje heeft gestoken waarvan de plastic wieken kleurig draaien. Even later, in de Albert Heijn, zie ik een jongetje dat in een plastic zak een gesneden wit meedraagt dat bijna net zo groot is als hijzelf. Het meisje dat aan een tafeltje in een tuin aan de Zeeweg gezeten middels een bord laat weten dat je haar trampoline huren kunt, een euro voor een half uur, verkoopt zelf getekende taartjes, een dubbeltje per stuk.
De vakantiekinderen van Callantsoog met hun schepjes en hun netjes in hun bolderkarren op hun gele kaplaarsjes zijn stuk voor stuk kindergeluk.