Ze had een grote mond en was voor de duvel niet bang. Het verhaal van journaliste Nel Slis (1913-2001) fascineert ruim twee decennia na haar dood nog altijd. Tussen 1944 en 1979 werkte Slis voor persbureau Associated Press (AP) en bepaalde zo het beeld dat de wereld had van Nederland en Europa. Politici waren beducht voor de Hellcat of The Hague, zoals de altijd naar scoops speurende Slis wel werd genoemd.
Caroline Studdert, die werkt bij het instituut Beeld en Geluid, publiceerde in 2013 een biografie van haar met die titel. Onlangs kwam een herziene uitgave op de markt. Op donderdag 7 september komt Studdert naar Nieuwspoort in Den Haag om met bezoekers nog eenmaal het leven van Nel Slis te vieren. Of die bijeenkomst openbaar is, weten ze bij Nieuwspoort (nog?) niet. Daar had Nel Slis zelf zich niets van aangetrokken.
Veel biografieën van Nederlandse journalisten zijn er niet. Een Engelstalig boek van de hand van een buitenlandse biograaf is een unicum. Waarom valt Nel Slis deze eer ten deel? Journaliste Studdert leerde Slis in de jaren tachtig kennen toen ze van Engeland de oversteek maakte naar Nederland. Slis maakte haar wegwijs en Studdert raakte onder de indruk van haar verhaal. Het boek vertelt hoe ze na een moeilijke jeugd in Middelharnis het avontuur opzocht en via diverse Europese steden terechtkwam in het door naziraketten geteisterde Londen. Daar werd ze ontdekt als nieuwtjesjager.
Haar doorbraak bij Associated Press beleefde ze toen ze op de Franse radio hoorde dat de Amerikaanse bevrijders hun Russische collega’s hadden ontmoet bij de Elbe. Uit een felicitatietelegram van AP blijkt dat het Amerikaanse persbureau dankzij Slis twintig minuten sneller was dan de concurrentie.
Slis was een zeldzame Nederlandse correspondent in Amerikaanse dienst en een nog zeldzamere vrouw in de journalistiek. In de benadering van hoogwaardigheidsbekleders liep ze voorop. Een politicus uit bed bellen om iets te checken vond ze geen enkel probleem. In een tijd dat andere journalisten ministers nog met excellentie aanspraken, ging Slis recht op haar doel af. Vloekend, als het moest. Haar vocabulaire was niet verfijnd. Uit een interview met Vrij Nederland (1997): “In het Vredespaleis met die verdomde gladde vloeren en trappen deed ik onder tafel vast mijn kousen en schoenen uit om zonder uit te glijden het eerst bij die godvergeten telefoon te zijn, die verdomme altijd beneden was.”
Minister Luns sprak ze aan met Joseph, met ambassadeur Sharif van Indonesië was ze on kissing terms. Op haar 83ste had ze thuis nog een ratelende telex staan en wekelijks ging ze naar de persconferentie van de minister-president. In Omwille van de troon van Tomas Ross heeft een van de hoofdfiguren, de journaliste Neel Smits, héél veel weg van Nel Slis. Op de foto’s uit haar archief valt de indringende blik van de journaliste meteen op. Net als haar elegante kleding. Dit was een dame die wist hoe je je moest gedragen in bepaalde kringen. En dat vervolgens niet helemaal deed.
Zie nieuwspoort.nl
Caroline Studdert: Hellcat of The Hague: The Nel Slis Story. Troubador Publishing, € 25,50