Begin november hield onze juf een folder met plaatjes van hyacinten en tulpen omhoog en kondigde een wedstrijd aan in het trekken van bloembollen, bij haar te bestellen. Een wedstrijd voor de hoogste klas van de lagere school. “En dat zijn jullie!”
Het zou gaan om de eer en niet om de prijzen; die zouden waarschijnlijk bestaan uit drie stukjes karton – 1ste prijs, 2de prijs, 3de prijs – rechtop tegen de bloempotten van de winnaars gezet.
Mijn moeder bestudeerde het kostenplaatje uit de folder en besloot tot krokussen, want zeven krokussen waren samen goedkoper dan alle andere aanbiedingen. Ik pootte de knolletjes in een schaaltje en zette dat in de koele, donkere provisiekast. Na enkele weken begonnen ze uit te lopen, nog later stuwden zich tussen de stijve groen-witte sprietjes bloemknoppen omhoog.
Op een middag, toen ik met het gietertje in de hand de deur van de kast opende, lagen alle krokussen horizontaal. Iemand had ze zoveel water gegeven dat het schaaltje vol modder stond en de wortels hun houvast hadden verloren. Huilend liep ik naar mijn moeder, die de veroorzaker in een oogwenk had getraceerd: een al te hulpvaardig broertje moest sorry zeggen.
Voorzichtig trok ik de knolletjes met hun spierwitte wortels uit het modderbad. Zonder bladeren of knoppen te kwetsen spoelde ik ze schoon onder de kraan en bedde ze in nieuwe aarde.
Toen ze bloeiden, nam ik het schaaltje, vriesdicht in kranten verpakt, mee naar school. Ook de andere leerlingen brachten hun bollen mee. Met kritische blik liep de juf langs de vensterbank en deed alsof ze de inzendingen keurde en moeite had met kiezen. Maar iedereen wist wie haar lievelingetjes waren:
1. kinderen met ouders in het Protestants Christelijk Schoolbestuur
2. rijke kinderen wier ouders de school spekten
3. kinderen van dominees (deze weliswaar arme groep leverde morele waarde).
Ik had geen schijn van kans, maar als ik alle bloemen onpartijdig bekeek, bleven de mijne het mooist. Ze waren op de juiste hoogte, goed van kleur en allemaal tegelijk in bloei. Het schaaltje was één lila-paars boeket.
Juf verleende de dochter van de bestuursvoorzitter de eerste prijs, het rijke rederszoontje de tweede en de domineeszoon de derde. Ik stak mijn vinger op en legde haar uit dat de eerste prijs, een witte hyacint op glas, uit zijn krachten was gegroeid en scheef hing doordat hij te lang in het donker had gestaan. Vergelijk dat nu eens met mijn krokussen, die door mijn broertjes toedoen bijna verzopen waren, maar dankzij mijn zorgvolle ingrijpen toch, kijk maar, de gaafste van alle inzendingen geworden waren. Had ik niet de hele weg naar school lopend afgelegd omdat bij vervoer per fiets de stijve kranten tere bloemblaadjes zouden hebben gekwetst? En kijk nu nog eens naar de bloemen van de twee andere winnaars die, hoewel met auto`s aangevoerd, wel degelijk onder hun reis hadden geleden. Hier, dat geknakte tulpenblad, en de scheurtjes in deze narcissenkroon!
Ik had er verstand van, maar het verhaal over mijn broertjes plenspartij had ik beter kunnen verzwijgen, want dat werkte in mijn nadeel. (Die familie met al die kinderen, daar gaat natuurlijk alles mis. Daar is het een rotzooi thuis. Die ouders hebben geen overwicht. Zo veel kinderen wijst er sowieso op dat die mensen maar raak leven!)
Ten slotte kende juf ook mij een tweede prijs toe. Het was niet eerlijk. Maar misschien waren krokussen ook te goedkoop voor een eerste prijs.